First days in Bogotá

Aankomst en eerste dagen in Bogotá

Hier dan m’n eerste verslag vanuit Bogotá, Colombia!
De vlucht naar Madrid ging vlotjes. Ik zat alleen bij het raam in een rijtje van 3 stoelen. Dat kwam mooi uit, want ik ging alle brieven lezen die me waren meegegeven en zo kon ik lekker al mn tranen laten lopen. Jeetje, wat een lieve dingen zijn er geschreven! Ik geloof dat ik van die 2,5 uur zeker een uur heb zitten huilen. Ondertussen probeerde ik ook nog wat boterhammetjes te eten, maar ik kreeg vrij weinig door mn keel.
De vlucht naar Bogotá duurde laaang. Degene naast me heeft van de 10 uur durende vlucht ongeveer 9,5 uur geslapen. En ik had geen beeldschermpje voor m’n neus waar ik leuke filmpjes op kon kijken. Om een film te kunnen zien moest ik met m’n hoofd een beetje in het gangpad gaan hangen..dus dat werkte ook niet zo. Ik heb dus ook maar geprobeerd wat te slapen en verder heb ik m’n lonely planet maar eens opengeslagen. Dat zorgde er gelukkig wel voor dat ik een beetje zin kreeg in mn avontuur, want tot die tijd was ik eigenlijk alleen maar verdrietig. Ik realiseer me nog steeds niet echt dat ik hier ben..’t voelt niet gek ofzo.
Hoe dichter ik bij Bogotá kwam hoe zenuwachtiger ik werd, want ik zou natuurlijk voor het eerst Giovanni ontmoeten. Hij zou me ophalen van het vliegveld, maar toen ik daar eenmaal was zag ik hem nergens staan. Ik ben naar 2 politiemannen gegaan en heb gevraagd of ze hem konden bellen. In eerste instantie stribbelden ze wat tegen, want Gio had blijkbaar een andere provider dan zij en dan is het extra duur om te bellen (hier zijn mooie oplossingen voor bedacht, daar later meer over). Maarja..ze zagen ook wel dat ik gered moest worden ;) dus gingen ze toch bellen. Een van de politiemannen zei dat ik mee moest lopen, en ondertussen ging hij me allemaal dingen vragen om te vertalen naar het Engels, want hij was Engels aan het leren. Hij zette me af bij Gio en toen werd duidelijk waarom Gio niet naar mij toegekomen was. Hij zat daar met zn gitaar en een versterker klaar om een liedje voor me te spelen. Ook had hij een meisje geregeld om te zingen. Dus ja..daar sta je dan. Ik voelde me tamelijk ongemakkelijk, maar vond het ook wel superlief. Ik dacht bij mezelf ‘Mensen zullen zulke dingen wel gewend zijn hier met al die romantische acties van latino’s’, dus ik onderging het maar ;). Na het liedje hebben we een taxi gepakt naar zijn huis. Heb meteen even meegemaakt hoe het gaat hier in het verkeer..vreeeselijk..hahaha. Keihard remmen, onmogelijk invoegen en heel veel drukte op de weg. En het meest idiote vond ik nog wel dat we ergens rechtsomkeert moesten maken, gewoon, omdat dat de route was. Alle auto’s die ik zag deden dat daar. Waarom ze niet iets eerder op die route een kruispunt hebben gemaakt waar je gewoon kon afslaan is mij een vraag. Verder deden de winkeltjes en straten me meteen denken aan Ecuador.
Ik werd hartelijk ontvangen door zijn ouders, ’t zijn erg lieve mensen. Gio moest meteen weer weg want die moest lesgeven, dus ik heb veel met z’n ouders gekletst. In het Spaans ja, voor zover het ging. Verder hebben we La Voz de Colombia (the Voice) gekeken en toen werd ik toch wel aardig moe. Die dag was voor mij 30 uur lang ipv 24, maar om mn jetlag eruit te werken moest ik wel nog even wakker blijven.
De volgende ochtend werd ik om 8 uur wakker gemaakt om te ontbijten. Nu (na 3 nachten) begrijp ik dat het ritme hier gewoon anders is omdat het zo vroeg donker is ’s avonds. Mensen staan gewoon ook vroeg op. Maar ik ga nog steeds laat naar bed.
Die dag was het Halloween en dat is toch heel anders dan bij ons. Bij ons ga je als je wilt naar een Halloweenfeestje, maar hier is de halve bevolking verkleed op straat aan het rondlopen en met elkaar op de foto aan het gaan. Gio had ook al een kostuum, hij ging als Thor, compleet met hamer, cape en blonde pruik. Ik moest ook per sé iets aan en toevallig had Gio nog een soort van labjas liggen, waardoor ik mooi die scientist kon zijn waar Thor een relatie mee kreeg in de film (?).
’t Was leuk al die verklede mensen te zien. Zelfs baby’tjes in kinderwagens waren soms geschminkt.
Ik vroeg me wel af of het veilig was daar zo in het donker te lopen, maar blijkbaar kan dat gewoon. Ik vroeg aan Gio hoe zij tegen de veiligheid van Europa aankijken, wat het beeld daarover is en hij zei dat Londen ongeveer hetzelfde is als Bogotá, maar dan gevaarlijker. Nou mam, mooi om te horen toch ;)! Of het waar is is een tweede natuurlijk. Ook Sao Paulo is gevaarlijker..en daar heb ik het ook overleefd.
De volgende dag was ik jarig! Ik werd wakker gemaakt met een taartje, een verjaardagsliedje en een cadeau. Toen zijn we door Bogotá gaan fietsen….met een helm op. Geen helm dragen is verboden…dus ook al ben je als Nederlander zeer ervaren..je ontkomt er niet aan. ’t Was zulk lekker weer dat we in een parkje even in het gras gingen liggen. Nou, dat heb ik geweten ook, ik heb nu knalrode armen, want die had ik niet ingesmeerd. De zon is hier echt heel sterk, maar gelukkig heeft Gio’s moeder een zonnebrandcrème factor 100 liggen, dus ik kan veilig met mn armpjes over straat. Ik wilde graag ‘tejo’ spelen voor mijn verjaardag, een spel van het platteland, maar het is tegenwoordig ook in de stad te vinden. Het gaat zo: je hebt een ronde, ijzeren schijf in je handen en die moet je tegen een plateau met modder aangooien. In het midden van het plateau zit een ijzeren ring en daarop zijn 4 rode papiertje met explosief spul erin gelegd. Als je in de ring gooit heb je 2 punten, als je een explosief raakt heb je 1 punt. Het leek er eerst op dat ik ging winnen van een Colombiaan met dit spel..maar naarmate we meer bier hadden gedronken (het was zo dat je het bier kocht en daarom het spel mocht spelen,beetje jammer, want ik hou niet van bier) ging het bij mij steeds slechter en bij Gio steeds beter. Hij won dan ook met 38 punten tegen 29. Ik had wel het mooiste shot ;) 2 explosieven in 1 keer laten exploderen!

Ik moet er vandoor! Wasje ophangen, tanden poetsen en dan gaan we naar het oude centrum van Bogotá.

Besos!