Villa de Leyva, San Gil and Taganga

Op naar het noorden

Gezegend en wel verliet ik dinsdag om 6 uur ‘s ochtends het huis. Het voelde apart. Alsof nu het reizen pas echt ging beginnen, en dat was ook zo. Bij iemand logeren is iets heel anders dan van stad naar stad trekken om weer nieuwe dingen te zien en te beleven. Reizen vergt moed. Voor mij persoonlijk is dat de moed om contact te maken met mensen. Je moet soms een beetje brutaal zijn, vragen of je mee kan gaan naar iets of mee kan doen met een activiteit, jezelf uitnodigen. En als het dan goed uitpakt zorgt dat weer voor voldoening.

Ik was op weg naar Villa de Leyva, een klein pittoresk plaatsje met allemaal witte huisjes en gebouwtjes. Zo’n verschil met Bogota, want in Bogota is alles maar bij elkaar gegooigd lijkt het. Ik heb even door het plaatsje gelopen, want zo’n plaatsje moet je ervaren. Verder is er buiten Villa de Leyva vanalles te zien; meertjes, een dinosaurusfosiel en nog wat dingen. De beste manier om hier te komen is met de benenwagen of op een paard. Doe mij het paard dan maar! Zo ging ik met een oude man die al wat biertjes op had op stap, zonder cap, want dat is volgens mij iets westers. De viertjes zorgden ervoor dat er veel en snel Spaans uit zijn mond kwam, en mijn moeilijke blikken maakten daarin geen verschil. Soms snapte ik wel iets. Hij hield er bijvoorbeeld niet van om dieren te slaan (met de zweep) en ik had een goede dag uitgekozen om paard te rijden want er waren weinig toeristen en dan kon hij mee en me persoonlijk rondleiden bij de meertjes. En de vogeltjes die we zagen die op de meertjes aan het rondvaren waren zouden de volgende dag dood zijn, want het water was giftig. Daarom was het ook zo stom dat die Colombiaanse meisjes aan het zwemmen waren daar. Ik geloof dat ik nog wel meer begreep maar dat dit de hoofdonderwerpen waren. Voor we terugreden vanaf de meertjes ging er nog een biertje in en werd het Spaans nog sneller en lastiger.
Ik had 1 kamergenoot, een Duitser die van Alaska naar Patagonie aan het fietsen was. Jaja..FIETSEN. Hij zou er 3 jaar over doen ofzo, maar hij bleef dan ook wel lang hangen op bepaalde plekken. De volgende ochtend heb ik hem een kop thee op bed gebracht en ben ik uitgecheckt, want nog een hele dag daar zijn was niet nodig.

Op naar San Gil! San Gil was een 6 uur durende busrit naar het noorden vanaf Villa de Leyva. Wat me opviel onderweg: op een steen was een advertentie gespoten met de volgende woorden: ‘ Privedetective voor ontrouw’, zoiets. Ook zaten we in een klein busje waarbij je dan bij de schuifdeur een lege plek hebt, omdat daar de mensen instappen. Hier werd een campingstoeltje tevoorschijn getoverd en op die plek gezet. En er was een plek waar zachter gereden moest worden. In Nederland hebben we dan van die led-borden die gaan oplichten als je netjes rijdt en dan zie je een smiley om je positieve feedback te geven. Hier staan militairen langs de weg met hun duim omhoog en een glimlach. Vermoeiend lijkt me dat!

San Gil was een stuk warmer dan Bogota en Villa de Leyva. ’t Werd tijd voor mijn flodderbroek en ¾-broek. Het plaatsje staat bekend om de extreme sporten, dus ik moest bedenken wat ik wilde gaan doen, want niks doen is eigenlijk not-done. Iedereen vraagt je wat je hebt gedaan en gaat doen, dus ik gaf me over. Paragliden dan maar. De dag dat ik ging paragliden was de mooiste dag tot nu toe van mn reis. Paragliden is cool, relaxed ook wel. Lekker zweven boven mooie bergen en een prachtig uitzicht hebben. Ik had nog een veel mooier uitzicht kunnen hebben, maar dan had ik ook 3x zoveel moeten betalen en daar had ik zo voor de eerste keer paragliden geen zin in. Omdat ik als eerste ging moest ik nog heel lang wachten op alle andere mensen die hetzelfde wilden. Op een gegeven moment waren een paar instructeurs blijkbaar klaar en eentje kwam naar me toe en vroeg me of ik op het busje wilde wachten (die me terug zou brengen naar mn hostel). “Uh..ja?”, dacht ik. Er zijn 2 opties, zei hij: bij mij achter op de motor nu vertrekken, of wachten op het busje. Keuzes, keuzes...erg lastig natuurlijk. Dus ik koos voor de motor. Heeeerlijk was dat! Hij bleek de eigenaar van het paragliding-bedrijf te zijn en hij wilde me ook wel leren paragliden, nadat ik had gevraagd of het moeilijk was en of er ook instructrices zijn. Vanaf de berg zagen we Curiti, ook zo’n schattig plaatsje. Hij wilde daar wel even doorheen rijden. Dus uiteindelijk een omweg gemaakt via Curiti en toen ook nog langs een meertje. Het was een superdag!

De volgende dag ging ik nog iets veel engers doen dan paragliding, namelijk rappeling, abseilen van een waterval. Wat was dat eng! Het moment dat je naar achteren gaat hangen op het puntje van de waterval en moet vertrouwen op de touwen. Vooral niet naar beneden kijken! Na het eerste stukje werd het alleen maar leuker. Ik wilde steeds sneller naar beneden glijden. Na 55 meter afdaling was het voorbij. Ik denk dat ik er een 10-15 min over gedaan heb. Het is een van de gaafste dingen die ik ooit gedaan heb en ik wil het zeker nog eens doen.
Voor 4000 pesos (1,70) hadden Martina (het meisje waar ik rappeling mee deed) en ik een geweldige Colombiaanse lunch gescoord: elk 2 glassen Papaya-sap, een kom soep, een banaan, een bord met vlees, rijst, linzen, gebakken banaan en yuca. Een mooie bodem voor de busreis van die avond. Om 20h ging ik met de bus naar Santa Marta. Het was een vreselijke rit! In de eerste 10 minuten begon een meisje vlakbij al over te geven. Ik heb het 6 uur volgehouden en toen werd de weg gelukkig wat rustiger. Maar ik dat ook op het achterste plaatsje in de bus, dus alle hobbels waren erger voor mij. En dat waren nogal wat hobbels. Bovendien gaat de airco altijd voluit ’s nachts. Waarom is mij een raadsel. Ik had nauwelijks geslapen die rit.
Toen kwam ik aan in Santa Marta en ik had besloten meteen een bus te nemen naar Taganga, een klein vissersplaatsje ernaast. Goede keus geweest! Hoewel ik nu ik hier ben ook wel zie wat het echt is, een klein toeristenplaatsje waar veel drugs gebruikt wordt. Ik ging uit met de groep van het hostel en op de afterparty werd me gevraagd waar ik zin in had. Ze hadden volgens mij alles. Thanks, but no thanks.

Ik moet opschieten, want ik moet een bus halen!
Ik ga vandaag naar Tayrona park, schijnt supermooi te zijn. Beetje hiken, supermooie stranden zien, slapen in een hangmat..dat soort dingen.

Tot de volgende keer!