Report 3 from Bogotá

Verslag 3 vanuit Bogotá

Vorige week geschreven:
Bluh, vandaag heb ik even een dipje. Ik kan wel net doen alsof reizen altijd zo leuk is, maar dit is het niet altijd. Ik mis jullie (daarom heb ik nog maar eens alle brieven gelezen), ik mis Utrecht, ik mis m’n vrijheid. Vooral het gebrek aan het laatste is denk ik waarom ik me nu zo voel. En dat komt eigenlijk omdat ik hier bij Gio thuis zit. Vanmorgen heb ik een preek gekregen van Gio’s ouders over de gevaren van Bogotá. In het Spaans. En dan vraag ik me af of ik dan het kleine opdondertje ben dat denkt het allemaal beter te weten en daar straks nog flink van terug krijg, of dat de ouders gewoon niet zoveel weten van de wereld en mij flink onderschatten.

Wat voorafging:
Gisteren ben ik voor het eerst alleen de deur uit gegaan. Ik had met Carlos afgesproken, een jongen die ik ken via een vriendin in Nederland. Ik had tegen Gio gezegd dat ik een streetart-tour ging doen met Carlos en dat ik verder niet wist hoe laat het ging worden en wat we nog meer gingen doen. Blijkbaar had ik dit ook aan Gio’s ouders moeten vertellen, want ze waren heel erg ongerust geweest. Ik heb me de afgelopen 6 jaar niet meer hoeven verantwoorden tegenover iemand, dus ik had er niet zo bij stilgestaan. Wel heel lief hoor dat ze zich ongerust maken, maar ik kan best voor mezelf zorgen. Bovendien zijn Quito, Sao Paulo en Rio de Janeiro stuk voor stuk gevaarlijker dan Bogotá, en ook daar weet ik me te redden. Daarbij kwam –als ik het goed begrepen heb- het feit dat zij mijn vriend Carlos niet kenden. Ben ik dan nog niet oud genoeg om te weten of iemand te vertrouwen is? Carlos heeft me zelfs ’s nachts met de taxi teruggebracht om zeker te weten dat ik veilig was…

Ik voel ook een beetje de druk opkomen om achter werk aan te gaan. Maar weetje, misschien is het fijner om werk te zoeken liggende in een hangmat, met uitzicht op een parelwit strand, strakblauwe lucht en een mooie doorzichtige zee.

Conclusie: ’t Is tijd om verder te gaan.

Heeft iemand toevallig nog tips over wat de beste tussenstops zijn van Bogotá naar Santa Marta?

Ik klink ook wel weer verwend en ondankbaar vind ik, maar zo bedoel ik het niet. Er wordt hier namelijk verder heel goed voor me gezorgd; het eten staat altijd klaar en Gio’s ouders zijn verder heel erg lief. Maar ik ben hier natuurlijk niet gekomen om lekker veilig in een huis te blijven zitten, anders was ik wel thuis gebleven.

Dan eens even over de leuke dingen die ik gedaan heb: Ik ben met de teleferico de Monserrate op gegaan, een berg van waar je een heel mooi uitzicht hebt over Bogotá. Daar gewacht tot de zonsondergang en hele mooie foto’s gemaakt van de stad. Verder zijn we het weekend weggeweest naar La Vega een klein dorpje buiten Bogotá. Om er te komen moesten we wel anderhalf uur op elkaar gedrukt in een volgepropt busje staan, maar das normaal. ’t Was zo druk dat we onze tassen niet bij ons mochten houden, die moesten achterin. De temperatuur in La Vega was meteen een stuk hoger, waardoor ik eindelijk meer het gevoel had dat ik ‘op vakantie’ ben. Het vele groen, het mooie riviertje en de mensen op slippers droegen daaraan bij. Hostels waren er niet dus zochten we een goedkoop hotel, maar het goedkoopste hotel was ook nog iets van 40 euro. We zochten verder en kwamen in contact met een mevrouw die een kamer overhad en die wel wilde verhuren. Zo stonden we opeens in een huiskamer met een oude mevrouw die vond dat ik zo’n leuk gezichtje had en daarom ons wel vertrouwde. Nou, superfijn, want zo konden wij voor 13 euro overnachten. Die avond gingen we naar een groot dorps spektakel. Er was namelijk die avond een ‘wedstrijd’ voor wie de meest gepimpte auto had..ofzo. Het ging erom dat je mooie lichtjes had aangebracht op je auto, een audiosysteem in je kofferbak had die een hele bullfight-arena kon vullen met muziek, je het beste reggaetonnummer op kon zetten en de meest sexy chicks mee had genomen om op je muziek te dansen en het publiek op te zwepen. En dan had je ook nog de amateurs en de professionals….jaja…professionals! En jullie kunnen je vast wel een beetje een voorstelling maken van wie er dan in zo’n bak reed. Na de uitslag van het evenement hebben we nog even lekker staan dansen tussen alle plaatselijke pubers.
De volgende dag hebben we vooral bij het zwembad gelegen, heerlijk even zo’n dagje. In de bus terug naar Bogotá hadden we gelukkig een zitplek. Als afsluiting van het weekend hebben we een filmpje gepakt: paranormal activity 4. Wat erg apart was was dat er zeker 3 kindjes van onder de 10 in de zaal zaten.

Pf, ik ben alweer een week verder nu, dus erg goed naar mezelf luisteren doe ik niet, want ik ben nog steeds in Bogotá. Maar ’t gaat goed hoor en ik ga echt na het weekend richting het noorden reizen. Het punt is gewoon dat ik niet zo’n zin heb om me tussen de toeristen te gaan voegen. Hoewel ik ook weet dat ik weer hele leuke mensen ga ontmoeten.
Verder ben ik deze week mee geweest naar de school waar Gio les heeft gegeven als onderdeel van zijn thesis. Hij moest een soort van laatste les geven en afscheid nemen van zijn leerlingen. Het was een school waar alleen maar meisjes opzitten en hij gaf les aan een aantal groepen waaronder een groep 8-9 jarigen en een groep 5-jarigen. De meiden wilden vanalles over mij weten; of ik een zoon had; of mijn ogen echt waren; of ik een vriendje had. En alles in het Engels natuurlijk ;)

Ook zijn we naar de beste salsaclub geweest van Bogotá en dan nog zijn er geen mensen die LA-style dansen. Erg jammer, ik heb nu al een tijdje ontweningsverschijnselen en ik ben bang dat dat nog even zo blijft. Wel was er een erg goede salsaband!

Nu ik toch bezig ben met zeuren zal ik nog even andere irritaties uiten ;) Bij alle plekken waar ik tot nu toe uit ben geweest wordt je zodra je binnenkomt opgewacht door iemand die je naar een tafeltje begeleidt. Je krijgt dan een kaart voor je neus en wordt geacht een hele of halve fles drank te kopen. Jullie weten dat ik helemaal niet z’n drinker ben, dus ik word daar niet zo blij van. Vooral niet als de andere optie bier is. In de salsaclub moesten we bijna onze tafel afstaan omdat we niet iets wilden bestellen van 50.000 pesos (= 23 euro). En ja, het afstaan van je tafel is niet cool, want iedereen zit aan tafeltjes. Je kan niet niet een tafeltje hebben :P.

Nog iets: overdag hoor je vrijwel de hele tijd mensen schreeuwen op straat. Het liefst doen ze dat met een luidspreker. Ze willen dingen verkopen of ze willen je oude kleding.
En ’s nachts hoor je om de zoveel tijd iemand langskomen die op een fluitje fluit. Diegene zorgt voor de veiligheid op straat.

Ik beloof jullie allemaal leuke vrolijke verhalen voor de volgende keer! Ik geloof dat ik dit gewoon even van me af moest schrijven.

Ik ga straks een stukje van de lekkerste taart ever eten die ik vandaag heb gemaakt: het dadeltaartje!
Tot snel! Besos