Cartagena

Cartagena

De volgende dag nam ik de bus naar Cartagena. Er was een service die je bij je hostel in Taganga/Santa Marta ophaalde en je weer afzette bij je hostel in Cartagena, perfect! We moesten dus wel eerst nog alle mensen in Santa Marta ophalen nadat wij waren opgepikt. En raad eens wie er daar instapte: mijn favo Duitse vriendin, en ze bleek ook nog naar hetzelfde hostel te gaan als ik. Omdat we tegelijk incheckten zetten ze ons ook bij elkaar op de kamer. Ze was gelukkig vrolijker dan de laatste keer dat ik haar zag.
Die avond was er een feest in het hostel, een feest waar het hostel bekend om staat. Ik vroeg Mieke of ze zin had om daar naartoe te gaan, maar ze was te moe. Uiteindelijk is ze na aandringen toch gegaan en heeft ze het geloof ik goed naar haar zin gehad. We waren met een leuk clubje ook. Wat mensen van mn hostel uit Taganga, en met een Rus die op onze kamer sliep. Die Rus was geadopteerd, en is geboren in Colombia. Hij heeft geprobeerd zijn biologische ouders te zoeken, zonder succes. Wel heeft hij met succes een cafe opgezet en hij zou een week later zijn 2de cafe openen, een loungecafe met als thema fotografie. Ik vroeg of hij toevallig nog iemand zocht voor zn cafe, en ja, dat was het geval. Hij bood me meteen een baantje aan als bartender. Een leuke optie, maar ik wil eerst eens zien of ik niet iets kan doen met onderzoek.

Cartagena is wel een supermooie stad! Veilig, want iedereen leeft daar van het toerisme, mooi, hele mooie architectuur en warm (zeg maar heet!), aan de caribische kust. Een nadeel is dat het heel erg duur is. ’t Is echt gericht op Amerikaanse toeristen.
Naast het rondlopen in het oude centrum ben ik nog naar de mudvolcano gegaan. Ik ben even de naam vergeten en heb geen internet, maar t klinkt als ‘Totuma’...denk ik. ’t Is geen echte vulkaan, maar er is een oude legende die ik ook alweer vergeten ben. Bluh, ik moet ook gewoon eerder schrijven over de dingen die ik doe. De legende ging geloof ik over de vulkaan die de een poort was naar de hel en over een man die iets in de vulkaan gooide en daardoor al het lava in modder veranderde.
Naja..in het echt is het dus gewoon een ‘bergje’ met de vorm van een vulkaan, en er komt modder vanuit de aarde omhoog. Deze tour was echt superleuk. Ik was de enige ‘gringo’ (officeel een amerikaanse toerist, maar t wordt gebruikt voor iedereen die niet uit midden- of zuid- amerika komt).
In het busje had ik al meteen contact met een Mexicaan, Cezar, superaardige gast van in de 40. Onze gids legde uit wat we zagen en wat we zouden gaan doen. En dat was als volgt:

Je ging naar het huisje van de touroperator en kleedde je daar om (naar badkleding). Je gaf je camera aan een jongen die zei dat hij de fotojongen was. Je hoopt dat het goed komt met je camera, maar je weet dat je zelf geen foto’s kunt maken...t zal allemaal wel vertrouwd zijn.. Je loopt in je bikinietje naar de vulkaan, terwijl allemaal mannen staan te kijken (en ik was de eerste van de groep). Stoer en met zelfvertrouwen gewoon doorlopen. Je gaat de trap op en komt daar aan bij een groot vierkant ‘gat’ gevuld met modder, met daarin allemaal mensen. Een man wijst je naar het trapje en een andere man in het ‘bad’ verteld je precies wat je moet doen: Tot je dijen naar beneden gaan en dan naar achteren gaan hangen. Dat naar beneden gaan viel vies tegen. Je drijft, de modder is superdik. Opeens glijd je op je rug door de modder naar achteren, omdat de man in het bad je naar achteren trekt. Hij begint je te masseren en je geeft je over aan de hele situatie. Na een korte massage word je naar de rest van de mensen geduwd, waar je nog een half uur kunt babbelen met elkaar. Wat heb ik gelachen met Cezar en de rest van de groep! Rechtop blijven ‘staan’ is echt moeilijk, je moet jezelf in balans houden. Er is ook geen bodem waar je jezelf tegen af kunt zetten, de vulkaan is 25 meter diep. En jezelf verplaatsen zonder hulp van anderen is dus vrijwel onmogelijk. Daarna is het tijd om eruit te gaan en je te wassen. Als je uit de modder komt staat er een man klaar die je helpt het grootste deel van de modder van je af te vegen. Je gaat een trap af, loopt naar een meertje toe en geeft je schoenen/slippers aan iemand die ze ondertussen gaat wassen. In het meertje staan allemaal Colombiaande ‘mama’s’ klaar om je te wassen. Je wordt naar eentje begeleid en ze begint alle modder van je af te wassen. Hup, bikinietje wordt uitgetrokken en gewassen, en zelfs je oren worden grondig gewassen. Ik was weer even 5 jaar oud.
Natuurlijk moet er wel betaald worden. Elke service kost 3000 pesos, 1,30 euro.
Na de financiele afhandeling was het tijd voor de lunch. We gingen met het busje richting Barranquilla (ja, de plek van de ezel-gezelligheid en Shakira) en stopten ergens bij een eetgelegenheid aan de zee. Al snel begon de groep vragen te stellen aan mij, want daarvoor waren ze een beetje afstandelijk geweest. Dat komt denk ik omdat ze niet weten of ze Spaans kunnen praten tegen me, en Engels praten is eng. Maar al snel was ik helemaal part of the latingroup, werd ik uitgenodigd voor een etentje in Medellin en was ik een paar telefoonnummers rijker. Naast onze tafel was een tafel vol met gringo’s en overheerste het Engels. Ik was blij met m’n latingroup. We hadden zoveel lol en gingen samen zwemmen in de zee.

Na de tour heb ik nog vaak met Cezar afgesproken. We hebben samen een dagje strand gedaan, zijn naar de film geweest, we zijn samen met Mieke en de Rus naar een gratis concert gegaan, Cezar heeft voor de Rus en mij een heerlijke Mexicaanse taco-maaltijd gemaakt en we hebben de dag van de lichtje meegemaakt (alleen waren er wel erg weinig lichtjes). Normaal gesproken gaat iedereen dan kaarsjes buiten zetten, voor de ramen en de huizen, maar ik geloof dat het in Cartagena niet echt gevierd wordt .

Ik heb ook nog een paar keer lekker gesalsadanst in Cartagena. Niet zo lekker als ik gewend ben, maar t was leuk. En dat was m’n Cartagena-verhaal wel geloof ik.

Omdat de busreis bijna net zo duur is als een vlucht, koos is ervoor om naar Medellin te vliegen. 1 uur vliegen ipv 12 uur bus ofzo. Over Medellin schrijf ik de volgende keer.
Ik loop ongeveer anderhalve maand achter nu ;) maar t komt goed! Hahah. Nu Giovanni weer aan het werk is en ik veel tijd voor mezelf heb in een stad waar ik alles al wel gezien heb, heb ik genoeg tijd om te schrijven.

Tot snel!